به این تکه کد توجه کنید :

1. ابتدا کلاس هایی که نیاز داریم را به برنامه اضافه می کنیم :
   
   ;const {Component, App } = owl : این خط کلاس‌های Component و App را از ماژول owl استخراج می‌کند. این کلاس‌ها برای ایجاد کامپوننت‌ها و برنامه‌های Owl استفاده می‌شوند.
   
   

2. تعریف کامپوننت های مورد نیاز برنامه:
   
   { ... } class MyComponent extends Component  : در این قسمت، یک کامپوننت به نام MyComponent تعریف می‌شود که از کلاس Component ارث‌بری می‌کند. این کلاس می‌تواند حاوی منطق و رابط کاربری مختلفی باشد.
   
   

3. تنظیمات و پیکر بندی برنامه :
   
   const app = new App(MyComponent, { props: {...}, templates: "..."}) : 
   در اینجا، یک نمونه از کلاس App ساخته می‌شود و به متغیر app اختصاص داده می شود. از این کلاس App برای نشان دادن یک برنامه Owl و مدیریت آن با استفاده از یک کامپوننت ریشه (MyComponent) و تنظیمات مربوطه استفاده می‌شود. در این مثال، MyComponent به عنوان کامپوننت ریشه انتخاب شده و تنظیمات مختلفی مانند props و templates به آن پاس داده می‌شود.

در ورودی سازنده App، دو آرگومان اصلی وارد شده‌اند:

1. MyComponent: این آرگومان نشان دهنده کامپوننت اصلی یا ریشه برنامه است که به عنوان کامپوننت اصلی در برنامه Owl استفاده خواهد شد. در اینجا، MyComponent یک نمونه از کلاسی است که از کلاس Component ارث‌بری کرده و ویژگی‌ها و رفتارهای مربوط به کامپوننت را تعریف می‌کند.

2. {"..." :props: {...}, templates }: این آرگومان یک شیء تنظیمات است که شامل تنظیمات مربوط به برنامه می‌شود. به طور معمول، این شیء شامل دو ویژگی مهم است:

   • props: این ویژگی مقادیر اولیه برای پارامترهای کامپوننت را مشخص می‌کند. این مقادیر به کامپوننت ریشه (MyComponent) ارسال می‌شوند.
   • templates: این ویژگی الگوهای مورد استفاده برای نمایش کامپوننت‌ها را مشخص می‌کند. الگوها معمولاً به عنوان رشته‌های متنی HTML یا XML تعریف می‌شوند.
     
     
4. ارتباط با DOM و نمایش در وب:
   
   app.mount(document.body): در نهایت، نمونه ایجاد شده از کلاس App را در بدنه سند موجود (document body) می‌گذارد. این کار باعث می‌شود که برنامه Owl و کامپوننت ریشه آن (MyComponent) در محیط واقعی وب نمایش داده شود و کاربر با آنها تعامل کند.